لحظه

نه از آغاز،چنین رسمی بود

و نه فرجام ،چنان خواهدشد

که کسی جز تو،تو را دریابد

تو در این راه رسیدن به خودت، تنهایی

ظلمتی هست اگر

چشم از کوچه ی یاری ،بردار

و فراموش کن این کهنه خیال

نور فانوس رفیقی که تو را در یابد

دست یاری که بکوبد  در را

پرده از پنجره ها برگیرد،قفل را بگشاید

کوله بارت بردار

دست تنهایی خود را تو بگیر

و از آیینه بپرس؟منزل رو شن خورشید کجاست!

شوق دریا اگرت هست روان باید بود

ورنه ،در حسرت همراهی رودی

به زمین خواهی شد

مقصد از شوق رسیدن خالیست

راه،سرشار  امید

و بدان کین امروز

منتظر فرداییست

که تو دیروز ،در امید وصالش بودی 

بهترین لحظه ی راهی شدنت اکنون است

لحظه را در یابیم

باور روز برای گذر از شب کافیست

و از آغاز چنان رسمی بود

که سر انجام چنین خواهد شد./.

                                                                              کیوان شاهبداغی